‘Een wayangschouwspel op een Delftsblauwe muur’

Mijn vader was de jongste zoon van een Republikeinse TNI officier, eenheid Kodam Brawijaya – Surabaya, en mijn moeder de jongste dochter van een Menadonese prijsvechter, boxer en KNIL-militair. Beide kwamen uit gezinnen van 13 tot 14 kinderen. Dat zijn de omstandigheden waar mijn ouders in opgroeiden. Hun liefde begon in het midden van de jaren ’70 hier in Nederland en ontpopte zich tot een klassiek Romeo en Julia-verhaal, maar dan zonder het dramatische einde.

Als klein kind kreeg ik van beide kanten flarden van hun verhaal mee zonder samenhang. Sommige positief andere negatief maar alles had z’n oorsprong in de dekolonisatieoorlog. Ik kon nooit goed achterhalen waar de onderlinge haat, onrust en beperkende overtuigingen van mijn ouders vandaan kwamen. Totdat ik de podcast van Revolusi meerdere malen ben gaan luisteren en het boek ging lezen. Ik ben ontzettend geraakt door dit werk en ik heb herhaaldelijk een traantje weg moeten pinken. Want in dit werk resoneert de geest van mijn voorouders, opa’s, oma’s, ooms en tantes. Hun voorgeschiedenis en levens zijn met dit verslag verweven, als een wayangschouwspel op een betegelde muur in Delfts blauw.

Door dit werk heb ik vrede met mezelf gevonden en daarmee ook de liefde, begrip, de rust en compassie voor alle kanten van het verhaal. Ik hoef me namelijk niet meer verhouden tot tegenstellingen in gedachtegoed, beperkende overtuigingen en dogma’s. Of tot verschillen in ras, gestalte en huidskleur. Ik ben de Javaan, de Menadonees, de Chinees, de Indo-Europeaan, de Westerling. Want dankzij dit werk weet ik dat het allemaal verenigd is in mij.

‘Bhinekka Tunggal Ika’, oftewel ‘Eenheid in Verscheidenheid’. Ik ben van westerse maak, maar mijn ziel en zintuigen verlangen voortdurend naar prikkels uit het Verre Oosten. 

Vanuit de grond van mijn hart, Terima kasih banyak – hartelijk dank, oftewel ‘aanvaard mijn liefde’.

Andrew Arifin