‘Van blijdschap en door emotie overmand kon hij het nieuws niet verwerken’

Dankzij het boek Revolusi heeft mijn geboorteplaats Bandung meer betekenis gekregen voor mij en mijn Indische familie. Mijn Chinese moeder en haar moeder – mijn grootmoeder – hadden een florerend lemperbedrijf en werden in 1955 speciaal door Sukarno benaderd om voor De Bandung Conferentie lempers – rijstkroketten – te leveren. De kwaliteit van onze lempers waren namelijk zeer gewild en werden alom geroemd. Sukarno was dit ter ore gekomen en had een speciaal verzoek: de lempers moesten voorzien zijn van dubbele vulling, meer dan regulier gedoseerd. Wij hebben ons destijds niet gerealiseerd dat de Conferentie het wereldtoneel zou zijn van een belangrijk moment in de geschiedenis van het onafhankelijkheidsproces van een nieuwe Natie: Indonesië.

Mijn grootvader Pierre Mensingh was Belg en monsterde in 1888 als KNIL-militair aan om naar Indië te gaan. In Magelang trouwde hij met mijn Javaanse grootmoeder, met wie hij dertien kinderen kreeg. Mijn vader Bertus was de oudste en heeft de oorlog overleefd. Twee van zijn broers echter niet. Ook mijn grootvader heeft het Jappenkamp niet overleefd, zij het dat hij zich in het tijdsgewricht bevond tussen gevangenschap en bevrijding. Toen bij het appel bekend werd gemaakt dat Japan had gecapituleerd en het Wilhelmus klonk, viel hij dood neer. Van blijdschap en door emotie overmand kon hij het nieuws niet verwerken. Een wrang moment voor alle aanwezigen.

Armand Mensingh